คุณเคยได้ยินเสียงดนตรีที่เพี้ยนแค่เล็กน้อยไหม? ถึงแม้จะเล่นโน้ตถูกต้อง แต่ความไม่กลมกลืนก็ทำให้เพลงนั้นเสียความไพเราะได้!

​

ทีมที่นมัสการก็เช่นกัน — ถึงแม้เราจะร้องเพลงเดียวกัน เล่นเพลงเดียวกัน แต่ถ้าหัวใจของเราไม่ได้จูนให้ตรงกัน ผู้คนก็สามารถสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันนั้น ลองนึกถึงการตั้งสายกีตาร์ แม้สายจะทำมาจากวัสดุเดียวกันและติดตั้งอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ถ้าไม่ตั้งเสียงให้ตรงกับมาตรฐานเดียวกัน มันก็จะเล่นไม่เพราะ แค่สายเดียวเพี้ยน ก็ทำให้ทั้งคอร์ดผิดเพี้ยนไปหมด ในทำนองเดียวกัน ทีมที่มีแต่คนมีของ แต่ไม่ได้จูนหัวใจให้ตรงกับ “ความถี่ของพระคริสต์” คือหัวใจและภารกิจของพระองค์ การนมัสการของเราก็จะขาดพลังและผลกระทบ

​

ความเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่ใช่แค่สิ่งเสริมเพิ่มเข้าไป แต่มันคือ “รากฐาน” ของเสียงที่ถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าอย่างแท้จริง

​

ในโรม 15:5–6 อ. เปาโลพูดถึงสิ่งที่สำคัญมาก — ความเป็นหนึ่งเดียวกันเป็นทั้ง ของประทานจากพระเจ้า และ ความรับผิดชอบของเรา พระเจ้าทรงประทานกำลังให้เราอดทน และหนุนใจเราให้รักกันได้เหมือนที่พระเยซูทรงรักเรา แต่เราต้อง “เดินไปตามทางนั้น” ด้วยตนเองด้วย เราถูกเรียกให้มี ท่าทีใจ เหมือนที่พระเยซูมี — คือถ่อมใจ รับใช้ อดทน และรัก

​

ความเป็นหนึ่ง ไม่ได้แปลว่าเราต้องเหมือนกันทุกอย่าง ไม่ได้หมายความว่าทุกคนต้องร้องเหมือนกัน เล่นเหมือนกัน หรือคิดเหมือนกัน แต่พระเจ้าทรงชื่นชมความหลากหลายที่อยู่ภายใต้ความรักเดียวกัน ความงดงามของทีมนมัสการอยู่ที่ความหลากหลายของเสียง เครื่องดนตรี บุคลิก และสไตล์ — ที่มารวมกันเป็น เสียงเดียวเพื่อถวายพระเกียรติแด่พระเจ้า

​

ถ้าคนหนึ่งจูนชีวิตกับความหยิ่ง อีกคนจูนกับความไม่มั่นใจ อีกคนกับความต้องการโดดเด่น อีกคนกับการเปรียบเทียบ เราจะมีแต่ความแตกแยก แม้เสียงดนตรีจะดีแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าทุกคนจูนหัวใจตรงกับพระคริสต์ เราจะเป็น หนึ่งเสียง หนึ่งกาย ที่สรรเสริญพระองค์ด้วยความยินดี!

​

ความเป็นหนึ่ง ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นเอง — แต่ต้องตั้งใจไล่ตาม!

​

สังเกตว่าเปาโลพูดว่า “ขอพระเจ้าทรงประทาน...” เพราะการมีความเป็นหนึ่งต้องใช้ พระคุณและความทรหดอดทนจากพระเจ้า โดยเฉพาะเมื่อ บุคลิกเราไม่เหมือนกัน ความคิดเห็นขัดกัน หรือมีความกดดันจากพันธกิจ...แต่สิ่งเหล่านี้แหละที่พระเจ้าใช้เพื่อพัฒนา “ความเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายจิตวิญญาณ” ของเรา ความเป็นหนึ่งไม่ใช่สิ่งที่เราจะลอยไปหา — แต่เราต้อง “เลือก” ที่จะเดินเข้าไปหา ปกป้องมัน และไล่ตามมัน

​

นั่นหมายความว่าเราจะต้อง:

• วางความหยิ่งลง

• กล้าพูดความจริงด้วยความรัก

• อธิษฐานเผื่อกัน

• รับใช้กัน แม้จะไม่สะดวก

• หนุนใจกัน แทนที่จะเปรียบเทียบ

• เตรียมตัวมาให้พร้อม ไม่ใช่แค่เพื่อความเป๊ะ แต่เพราะรักทีมและยำเกรงพระเจ้า

 

เมื่อความเป็นหนึ่งกลายเป็นสิ่งสำคัญอันดับหนึ่งของเรา พระเจ้าจะทรงประทานการทรงสถิตของพระองค์

สดุดี 133 บอกว่า “ที่ใดมีความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ที่นั่นแหละ พระเจ้าทรงบัญชาให้พระพรลงมา” ถ้าเราต้องการนมัสการที่มีการเจิม เราจำเป็นต้องมีหัวใจที่เป็นหนึ่ง

​

​

​คำอธิษฐาน:

 

"พระบิดาเจ้า ขอบพระคุณสำหรับของประทานและความรับผิดชอบในการนำพาผู้อื่นเข้าสู่การนมัสการ เรารู้ว่าความเป็นหนึ่งของพวกเราในฐานะทีม ไม่ใช่แค่เรื่องของเสียงดี แต่เป็นภาพสะท้อนของพระกายของพระองค์ ขอทรงจูนหัวใจของพวกเราให้ตรงกับพระองค์ ปรับจิตใจของเราให้เหมือนพระเยซู สอนให้เราวางความหยิ่ง ความต้องการส่วนตัว และแผนการของตัวเองลง เพื่อพระสิริของพระองค์ ที่ใดมีความแตกแยก ขอทรงนำการฟื้นฟู ที่ใดมีความเฉยชา ขอทรงจุดไฟ ที่ใดมีการเปรียบเทียบ ขอทรงปลดปล่อยให้เกิดการชื่นชม ช่วยให้พวกเรานมัสการด้วยใจเดียวกัน เสียงเดียวกัน เพื่อถวายเกียรติแด่พระองค์ในทุกโน้ต ทุกถ้อยคำ ทุกคอร์ด ขอให้ความเป็นหนึ่งของเราดึงผู้คนเข้าสู่การทรงสถิตของพระองค์....ในพระนามพระเยซูคริสต์...อาเมน"

​

​

​​​​คำถามสำหรับการใคร่ครวญ: 

​​

1. ตอนนี้หัวใจของฉัน "จูน" เข้ากับใครหรือสิ่งใด? กับพระเยซูจริงหรือ? หรือฉันกำลังจูนกับความหยิ่ง การเอาใจคนอื่น การเปรียบเทียบ หรือความหงุดหงิด?

2. ฉันตอบสนองต่อความขัดแย้งในทีมอย่างไร? หลีกเลี่ยง? ซุบซิบ? หรือเผชิญหน้าอย่างอธิษฐานและเต็มด้วยพระคุณ?

3. ฉันพูดคำหนุนใจ หรือคำวิจารณ์ ในระหว่างการซ้อมและการรับใช้? คำพูดของฉันกำลังสร้าง หรือทำลาย ความเป็นหนึ่ง?

4. ฉันใส่ใจกับการแสดงออกของตัวเองมากกว่าเสียงรวมของทีมใช่หรือไม่? ฉันสามารถเปลี่ยนมุมมองจาก "ฉัน" เป็น "เรา" ได้อย่างไร?

5. ฉันสามารถทำอะไรที่เป็นรูปธรรมในสัปดาห์นี้เพื่อส่งเสริมความเป็นหนึ่งในทีม? (เช่น อธิษฐานเผื่อเพื่อนร่วมทีม, พูดคุยปรับความเข้าใจ, มาถึงก่อนเพื่อช่วยเตรียมของ, ส่งข้อความให้กำลังใจ ฯลฯ)