ในฐานะผู้นำและนักดนตรีในการนมัสการ เรามักจะให้ความสำคัญกับความเป็นเลิศด้านเทคนิค เช่น การตรงต่อเวลา การร้องให้ตรงคีย์ การรู้สัญญาณ และการติดตามลำดับของการประชุม สิ่งเหล่านี้ล้วนสำคัญทั้งสิ้น แต่ขอให้เราอย่าลืมสิ่งที่อยู่ลึกลงไปกว่านั้น นั่นคือหัวใจของสิ่งที่พระเจ้าได้มอบหมายให้เรา

การนำการนมัสการไม่ใช่แค่หน้าที่ แต่มันคือสิทธิพิเศษ! ท่ามกลางวิธีมากมายที่พระเจ้าสามารถเรียกเราให้รับใช้ พระองค์กลับเชิญเราให้นำประชากรของพระองค์เข้าสู่การทรงสถิตของพระองค์ นั่นคือสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ เป็นสิ่งที่มีน้ำหนัก และควรทำให้เรารู้สึกถ่อมใจทุกครั้งที่เราขึ้นเวที

​

1. การนำนมัสการคือคำเชิญที่ศักดิ์สิทธิ์

​

การนมัสการเป็นหนึ่งในไม่กี่สิ่งที่เราทำในตอนนี้ และจะยังคงทำต่อไปในนิรันดร์ สวรรค์เต็มไปด้วยเสียงแห่งการสรรเสริญ วิวรณ์บทที่ 4 ได้วาดภาพของทูตสวรรค์และธรรมิกชนที่ล้อมรอบพระที่นั่ง ร้องว่า “บริสุทธิ์ บริสุทธิ์ บริสุทธิ์” ทุกครั้งที่เรานำการนมัสการ เรากำลังสะท้อนเสียงของสวรรค์

พระเจ้าสามารถเลือกใครก็ได้ให้ทำหน้าที่นี้ แต่พระองค์กลับเลือกคุณ ไม่ใช่เพราะคุณมีความสามารถมากที่สุด แต่เพราะพระองค์เห็นหัวใจของคุณ พระองค์เห็นความเต็มใจของคุณ นั่นคือพระคุณของพระองค์

​

“แต่พวกท่านเป็นชาติที่พระเจ้าทรงเลือก เป็นปุโรหิตหลวง... เพื่อท่านจะประกาศพระคุณอันเลิศของพระองค์ ผู้ได้ทรงเรียกท่านจากความมืดไปสู่ความสว่างอันมหัศจรรย์ของพระองค์” – 1 เปโตร 2:9

​

ผู้นำการนมัสการเปรียบเสมือนปุโรหิต ที่เชิญผู้อื่นให้เข้ามาใกล้พระเจ้า หน้าที่นี้ไม่ควรถูกมองเบา

​

2. การนมัสการคือการนำ ไม่ใช่การแสดง

 

เราไม่ได้แค่ร้องเพลง—แต่เรากำลังนำจิตวิญญาณของผู้คน ทุกครั้งที่เรานำการนมัสการ เรากำลังช่วยให้ผู้คนตอบสนองต่อความดีและความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า ลองนึกถึงคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่นั่งอยู่แถวหลัง วัยรุ่นที่กำลังต่อสู้กับความสงสัย หรือชายที่ไม่ได้มาคริสตจักรมาหลายปี การนมัสการของคุณอาจช่วยให้พวกเขาเงยหน้าจากความทุกข์และมองไปที่พระผู้ช่วยให้รอด มันไม่ใช่เรื่องของช่วงเสียง การมิกซ์ หรือว่า click track จะอยู่ไหม แต่มันคือว่า หัวใจของเรากำลังนมัสการจริงหรือไม่ เพราะคุณไม่สามารถนำผู้อื่นไปในที่ที่คุณเองยังไม่เคยไปถึง ลองถามตัวเองว่า "ฉันกำลังนมัสการอยู่จริง ๆ หรือแค่แสดง?" "ฉันอยากให้คนประทับใจฉัน หรืออยากเชิญเขาเข้าสู่การทรงสถิตของพระเจ้า?" ผู้นำที่แท้จริงในการนมัสการไม่ใช่คนที่โดดเด่นที่สุด — แต่คือคนที่ทำให้พระเยซูโดดเด่นที่สุด

​

3. การนมัสการคือการตอบสนอง ไม่ใช่ตำแหน่ง

 

ก่อนที่คุณจะเป็นผู้นำการนมัสการ คุณคือผู้ที่นมัสการ พระเจ้าอยู่แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นในที่ลับสำคัญกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นบนเวที พลังในการรับใช้สาธารณะของคุณผูกพันโดยตรงกับการอุทิศตัวในส่วนตัว เมื่อคุณจำได้ว่าการนมัสการคือการตอบสนองต่อพระลักษณะของพระเจ้า มุมมองของคุณจะเปลี่ยนไป มันจะไม่ใช่เรื่องของ “บรรยากาศที่เหมาะสม” อีกต่อไป แต่มันคือการตอบสนองต่อพระเจ้าผู้ที่ทรงมีค่าควรเสมอ

​

“มาเถิด ให้เรานมัสการ กราบลง และคุกเข่าลงเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ผู้ทรงสร้างเรา เพราะพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของเรา และพวกเราเป็นประชากรของทุ่งหญ้าของพระองค์” – สดุดี 95:6–7

​

4. เรานำด้วยความถ่อมใจและความกตัญญู

 

ผู้นำการนมัสการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่คนที่เก่งที่สุด—แต่คือคนที่ยอมจำนนที่สุด ความเย่อหยิ่งจะพยายามแย่งเวทีอยู่เสมอ แต่ความถ่อมใจจะทำให้พระเยซูอยู่ตรงกลาง จำไว้ว่าคุณไม่ได้มีสิทธิ์ในเวทีนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่คุณคู่ควร แต่มันคือสิ่งที่พระเจ้าทรงมอบหมายให้คุณ เราไม่นำจากที่สูงกว่า—แต่เรานำจากใจของผู้รับใช้ เมื่อเรามองว่ามันเป็นสิทธิพิเศษ เราจะหยุดบ่น หยุดเปรียบเทียบ หยุดพยายามเพื่อเอาชนะ และเริ่มขอบพระคุณ

​

คำถามสำหรับการใคร่ครวญ:

​​

• มุมมองของฉันเกี่ยวกับการนำการนมัสการเปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง? ฉันเคยชินกับมันเกินไปหรือไม่?

• ฉันใช้เวลาในการนมัสการส่วนตัวนอกเหนือจากคริสตจักรหรือไม่?

• ฉันเข้ามาสู่งานนี้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ หรือความคาดหวัง?

• ฉันจะนำผู้อื่นได้อย่างไรโดยที่ยังถ่อมใจอยู่เสมอ?

 

“พระบิดา ขอบพระคุณสำหรับของประทานและสิทธิพิเศษในการนำประชากรของพระองค์เข้าสู่การนมัสการ ขอทรงยกโทษให้เราเมื่อลืมจุดประสงค์ และทำให้มันกลายเป็นเรื่องของตัวเอง—เรื่องของความสามารถ ชื่อเสียง หรือการแสดง ขอทรงนำเรากลับสู่หัวใจของการนมัสการ คือพระองค์ ขอทรงช่วยให้เรานำด้วยจิตใจที่ขอบคุณ ถ่อมใจ และเปี่ยมด้วยความรักต่อการทรงสถิตของพระองค์ ให้ทุกสิ่งที่เราทำชี้ไปที่พระเยซู ใช้เสียง ดนตรี และหัวใจของเราสำหรับพระสิริของพระองค์เท่านั้น ในพระนามพระเยซู อาเมน”